fot.portal-prasowy.pl
Dzisiaj mozaiki kupujemy w gotowych zestawach. Najczęściej wykonane są ze szkła, ceramiki, gresu lub kamienia naturalnego. Elementy, tworzące wzory i ornamenty, połączone są siatką plastikową lub specjalnym papierem. Dzięki temu praca glazurnika jest łatwiejsza i szybsza, wymaga jednak szczególnej wiedzy i umiejętności. Przed przystąpieniem do klejenia mozaiki warto dokładnie zaplanować jej kompozycję i rozmieszczenie, tak aby w miejscach najlepiej widocznych była umieszczona główna kompozycja.
Podłoże to podstawa
Pod mozaiki podłoże musi być idealnie równe. Drobne elementy przykleja się na bardzo cienkiej warstwie zaprawy. Rozprowadza się ją grzebieniem o najdrobniejszych zębach, czasami stosuje się narzędzia parkieciarskie. Zbyt gruba warstwa kleju może spowodować zapadanie się kostek mozaiki i, w konsekwencji, wypływanie zaprawy ze szczelin.
Jeśli okładzina mozaikowa styka się z innymi płytkami, których grubość jest większa, trzeba tak przygotować podłoże, by w końcowym efekcie lica sąsiadujących płaszczyzn były na jednakowym poziomie. Najlepszym sposobem jest wklejenie cienkiej płyty gipsowej, zbrojonej włóknem szklanym.
fot.portal-prasowy.pl
Odpowiedni klej
Uelastyczniona Zaprawa Klejowa Atlas nadaje się do przyklejania mozaiki na typowych podłożach mineralnych, takich jak tradycyjne tynki cementowe. Natomiast na płytach gipsowo-kartonowych należy zastosować zaprawę o zwiększonej elastyczności i przyczepności, np. Atlas Plus. W przypadku mozaiki marmurowej konieczne jest zastosowanie zaprawy klejowej na bazie białego cementu, jakim jest Atlas Plus Biały. Klej ten nie powoduje przebarwień nasiąkliwej okładziny. Sprawdza się doskonale na ścianach, gdyż jest zaprawą o zmniejszonym spływie.
Mozaika jest doskonała do wykańczania krzywizn. Na łukach wypukłych zwiększa się znacznie szerokość spoin prostopadłych do łuku krzywizny, a na wklęsłych jest odwrotnie – krawędzie szczelin zbliżają się do siebie. Sporo czasu zajmuje ich wyrównanie. Pracę ułatwi klej o przedłużonym czasie otwartego schnięcia i korygowalności, jakim jest właśnie Atlas Plus – mamy więcej czasu na właściwe ustawienie szerokości spoin.
Bez docinania
Projektując okładzinę z mozaiki, warto przyjąć wymiary, które są wielokrotnością pojedynczych elementów. Unika się w ten sposób trudnego i pracochłonnego docinania. Jest to zadanie niełatwe, pracochłonne i, w konsekwencji, drogie. Cięcia proste wykonuje się maszynkami ręcznymi, ale tylko niektóre są do tego przystosowane i zazwyczaj pochodzą z górnej półki cenowej. Cięcia ukośne (fazowanie do łączeń w narożach) wykonuje się w zasadzie tylko przy użyciu ręcznej szlifierki kątowej, każdą kostkę mozaiki osobno.
fot.portal-prasowy.pl
Po ułożeniu mozaiki na zaprawie klejowej, skorygowaniu szerokości spoin w klastrach i pomiędzy nimi, delikatnie dociskamy całość przy pomocy styropianowej packi, fugownicy lub innego narzędzia. Trzeba to robić z dużym wyczuciem. Każdy gwałtowny ruch może spowodować „rozjechanie się” fug.
Innowacyjne spoiny
Fugowanie można rozpocząć co najmniej 24 godziny po zakończeniu przyklejania mozaiki. Doskonale nadają się do tego celu fugi z serii Atlas Artis – elastyczna lub epoksydowa. Fugi te, z innowacyjnym systemem Color Protect, cechuje zwiększona odporność na zabrudzenia. Ponadto są odporne na promieniowanie UV, przebarwienia, wykwity, na ataki grzybów i glonów. Fuga Epoksydowa Atlas Artis posiada dodatkowe zalety – zwiększoną odporność na wycieranie, zabrudzenia, działanie olejów i detergentów oraz wodoszczelność, dlatego szczególnie polecana jest do przyklejania mozaiki w miejscach mokrych, w łazienkach, basenach.
Z kolei fuga Atlas Artis Style to dekoracyjna fuga cementowa z Efektem Brokatowym. Dzięki niej można stworzyć niezwykłą okładzinę, mieniącą się tysiącem świetlnych refleksów.
Fugi serii Atlas Artis stosuje się w spoinach o grubości od 1 do 25 mm, doskonale więc nadają się do wypełniania spoin między płytkami o nieregularnych kształtach. Dzięki krótkiemu czasowi wiązania, już po trzech godzinach od fugowania można rozpocząć czyszczenie okładziny.
EKSPERT RADZI
Paweł Królikowski, Polskie Zrzeszenie Płytkarzy
Wzór na ilość spoiny
Przy spoinowaniu mozaiki zużywa się kilkakrotnie więcej zaprawy niż przy innych pracach. Zazwyczaj jest to ok. 2-3 kg na 1 m2. Obliczyć precyzyjnie potrzebną ilość zaprawy w „proszku” na zafugowanie 1 m2 okładziny z płytek, pomoże nam następujący wzór:
A + B
----------- x C x D x 1,5 = [ kg/ m2]
A x B
Gdzie: A to długość płytki [mm], B – szerokość płytki [mm], C – grubość płytki (głębokość szczeliny fugi) [mm], a D – szerokość szczeliny fugi [mm]
